Turks

Vandaag had ik mijn allereerste les Turks. Het deed me een beetje denken aan mijn allereerste les Zweeds, 12 jaar geleden. Toen begon ik ook aan een taal waarvan ik niet meer dan twee woorden kende: jättebra en mycket toen, tamam en adam vandaag. Dat werden er meteen een heel pak meer, maar na drie uur begonnen die nieuwe woorden en zinnen toch wat rond te tollen: görüşürüz, Iyi akşamlar, Sizin adınız ne, teşekkürler, okuyunuz!

In de gang ontdekte ik dat er in het lokaal een verdieping lager ook een allereerste les aan de gang was: Zweeds. Ik zag twintig studenten zuchten toen ze hoorden dat mig als ‘mei’ uitgesproken wordt, en dat dat net zo is bij dig. Wonderwel extreem motiverend. Want ook voor hen lijkt het even ongelooflijk ingewikkeld. Wedden dat we daar over drie weken allemaal keihard om lachen?

Volgende week les 2: Haftaya görüşürüz!

Zo vind je overal parkeerplaats

Berlijnse chauffeurs, je moet ze één ding meegeven: ze denken out of the box. Gaatje te klein? Nee hoor!

Op het voetpad is toch plaats genoeg?

met een korte auto is het gemakkelijk natuurlijk

een creatief antwoord op het parkeerconformisme.

deze stond dan nog voor een poort ook!

Hoog tijd voor stickers!

Kintje Jesus

Dierenriem, dat was Jean Pierre’s lievelingsspel. Maar dieren, dat vond hij beperkend. Waarom geen gebouwenriem, stedenriem of riemmerkenriem? Het begon als een zaterdagnamiddagspel, maar ondertussen noemde Jean Pierre het een passie. Zijn vrouw draaide dan meestal met haar ogen en kuchte ‘obsessie’.

Gelukkigste dag van zijn leven

Je passie delen met gelijkgezinden is gemakkelijk als je graag voetbalt, schaakt of fietst. Maar een dierenriemgilde, dat bestond niet. Jean Pierre had het zelfs opgezocht op Facebook: niets! Net daarom fonkelden zijn ogen toen zijn kersverse buurman Rudy een nieuwe hobby zocht. Zijn trouwdag werd op slag nummer twee in de ranking ‘gelukkigste dag van zijn leven’. Goed dat zijn vrouw dat niet wist, maar hoe beleef je in hemelsnaam de gelukkigste dag van je leven in zo’n krap kostuum?

Rudy zag er best imposant uit. Een bodybuilder met een gekraakte rug.  Heel zijn leven superfit geweest, en nu moest hij zich voorgoed rustig houden. Hij was meteen enthousiast over fruitriem, vleesgerechtenriem en landenriem. En wat kende hij veel riemmerken!

Verdomde linzen

Bij groentenriem ging Rudy voor het eerst een stapje verder. Op een morgen lag er een tomaat in Jean Pierre’s brievenbus. Hij aarzelde geen seconde, en antwoordde met een bedje tuinkers. De volgende dag vond Jean Pierre een spitskool in zijn postvak – netjes in plakjes gesneden. Hij vulde daarop een bruine envelop met lente-uitjes, en wachtte op de overwinning. Nog nooit had hij zo gemeend het mes in een krop ijsbergsla gezet.

Het was de spannendste periode uit Jean Pierre’s leven. En hij was al 71! Na 64 dagen, evenveel groentenpakketjes en een radeloze postbode, waren de groenten op. Rudy had hem keihard te grazen genomen met een zakje linzen. De groenten met een n waren het moeilijkst, dat wist hij maar al te goed.

Wraak

Jean Pierre gaf zich niet gewonnen, en daagde Rudy uit voor kunstobjectenriem. Ze begonnen braaf met een schilderijtje, een everzwijnkop, een paternoster, … Jean Pierre demarreerde voor het eerst met een Middeleeuwse schatkaart. En nu had Rudy toch wel een replica van de toegangspoort van Auschwitz gekocht zeker! Jean Pierre zou het nooit toegeven, maar het was best wel cool, zo’n grote boog met ‘arbeit macht frei’ naast Rudy’s veranda. Een glorieuzere moestuin-ingang had Jean Pierre nog nooit gezien.

Hij was aan zet. En nu was het zijn beurt om te zegevieren. Deze keer dacht hij drie stappen vooruit. Met een beeldje van de zwarte Madonna met kindje Jezus zou Rudy niet anders kunnen dan ein-de-lijk die lelijke slangenleren kruisboog in te zetten. Vervolgens had hij een gitaarversterker in de aanslag. Dan zou Rudy sowieso gaan voor die regendansstaf uit Tikopia waarover hij al zo lang stoefte. En dan … dan zou Jean Pierre zijn antieke jukebox van de zolder halen. BAM!

 

Joeri Erectie

Joeri keek met een zelfvoldane blik naar het mapje ‘foto’s Thailand 2014’ dat hij zonet op Facebook had gegooid. Een prachtige selectie, al zei hij het zelf. Hij had weer maar eens zijn eigen formule geperfectioneerd:

• 20% bikini-foto’s van Lindsay

• net genoeg foto’s van toeristische trekpleisters die bewijzen dat hij meer is dan een strandtoerist

• voldoende zicht op zon, zee en strand om iedereen thuis jaloers te maken

• een paar sfeerbeelden van het hotel en het uitgebreide buffet

• en als kers op de taart: een foto van het lokale Hard Rock café. Twaalf had hij er ondertussen!

Deze foto vond Joeri ook wel nog okee

Tettn

Hij wist dat het eerste commentaar ‘tettn’ zou zijn, maar dat vond hij okee. Eigenlijk vond hij dat méér dan okee. Hij was ontzettend trots dat hij een meisje als Lindsay had kunnen veroveren. Ze waren ondertussen bijna vier jaar samen, maar elke keer hij haar zag, was hij weer verbaasd dat zo’n stuk bij hém wou zijn.

Als veertienjarige veranderde hij van school omdat hij in het zwembad iets te lang naar dat bijna-doorzichtige zwempak van Tineke had gekeken. Een bijnaam hebben op school is één ding, maar dertig klasgenoten die ritmisch ‘JOE-RI-E-REC-TIE!’ scanderen, werd hem te veel.

Chloorallergie

In zijn nieuwe school begon hij als ‘die stille jongen met die chloor-allergie’. Hij bleef onder de radar, en haalde heelhuids het laatste jaar. En dan leerde hij Lindsay kennen. Hij had twee jaar en zeven Jägermeisters nodig voor hij haar mee durfde vragen naar Sensation White, maar zijn geluk kon niet op toen ze ja zei.

Zuigplek

Ze vond hem leuk! Joeri was het zo goed als zeker. Ze lachte met zijn grapjes, en als ze danste keek ze zo lief naar hem dat hij niet meer wist of hij wel stoer genoeg tegen het tafeltje leunde. Hij probeerde rustig te blijven, maar dat was moeilijk, na al die vodka-redbulls. Beeldde hij zich dat nu in, of deed ze nu teken dat hij een zuigplek in haar nek moest zetten? Dit was de beste avond ooit!

Kwam het door die fles cava met dat vuurwerk erop, of door zijn vlekkeloze witte outfit? Geen idee, maar hij zette zijn lippen vol overgave in haar nek en etaleerde een techniek waar stofzuigers jaloers op zouden zijn. Wat rook ze lekker! Het leken maar een paar seconden, maar aan het resultaat te zien, had het toch iets langer geduurd. Ze was nu van hem. ‘I’m the man’, dacht Joeri.

Taalnerdpost

Zeggen talen je niets? Laat dit lapje tekst dan vooral aan je voorbijgaan! Maar voor taalnerds is dit interessant. Ik weet alleszins dat mijn moeder het geweldig zal vinden. Genieten maar, mama!

Nederlands, Engels,  Zweeds, Duits: het zijn de Germaanse talen die ik spreek – in die volgorde.

Der, die, das?
Ik ben nu bijna een maand in Berlijn, en ik spreek hier zo veel mogelijk Duits. Integreren, wa! Mijn niveau  zit gemiddeld ergens tussen B2 en C1, denk ik. Mijn uitspraak is heel goed, mijn grammatica een ramp. Ik snap de naamvallen wel, maar heb meestal geen idee of een woord der, die of das is … En dan is er nog die berg woorden die ik tekortschiet.

Gehoorproblemen?
Die goeie uitspraak levert gekke situaties op, want mensen begrijpen vaak niet waarom ik hen niet versta. Gehoorproblemen, taalprobleem, gewoon achterlijk …? Je ziet hen de opties overlopen in hun hoofd. “Deutsch ist nicht meine Muttersprache” zeg ik dan. Want ik wil wel Duits spreken, maar dan moeten ze af en toe eens iets herhalen of een woord uitleggen. ‘Taufpate’ is het coolste dat ik al leerde.

Ik ben de Taufpatin van deze kanjer

Door al dat geprobeer, stoot op onverwachte problemen:

Zweeds
Zweedse woorden die in mijn hoofd opkomen als ik de Duitse zoek. Heel vervelend. Daarom ban ik alles wat Zweeds is, tijdelijk. Het doet een beetje pijn in mijn hart als ik Engels spreek met dat Zweedse meisje in de crossfit, maar het is beter zo.

Engels
Conversaties met mijn huisgenoten zijn altijd in het Duits, maar in mijn herinnering zijn ze in het Engels. Ook als ik denk: dit moet ik aan Fabian of Mark vertellen, dan doe ik dat in het Engels in mijn hoofd. Raar, toch?

Nederlands?
Jean-Marie was nog zo dom niet. Nederlands lijkt vaak belachelijk goed op Duits. En daardoor probeer ik vaak verduitste Nederlandse woorden uit. Want het wérkt: Sieb, bewusstlos, Schiffer, Licht, … Alleen Stasigeld is wat gevaarlijk. Ga voor Pfand!

Ben jij een taalkundige die kan verklaren waarom ik in het Engels denk, of waarom die Zweedse woorden mijn hoofd bevolken? Dat zou ik geweldig vinden! Klik in de linkerkolom op ‘een reactie plaatsen’.

Bologna

Bologna is een mooie stad. Zalig om te delen met de persoon van wie je houdt. #ss

Lieve dingen blijven uitvinden, daar had Jeroen het ferm lastig mee. Je kan toch niet blijven herhalen dat je haar graag ziet en dat haar borsten een Nobelprijs verdienen. Clouseau kende ze niet, ontdekte hij zo wel. Dus had hij uit hun teksten meteen een hele hoop mooie complimenten gekopieerd. En zij maar denken dat hij toch zo’n poëet was. En hij maar dankbaar zijn dat haar ouders hippies waren en haar hadden opgevoed zonder tv, maar met platen van Fleetwood Mac.

Tot ze op een rommelmarkt op het volledige oeuvre van de gebroeders Wauters gestoten was. Stephanie had de angst in zijn ogen gezien toen ze met die stapel cd’s thuiskwam. Dus stelde ze hem gerust dat ze amper drie euro gekost hadden. Ze wist hoe hard hij met hun budget bezig was.

Altijd heb ik je lief
Ze was begonnen met het oudere Clouseau-werk. Maar ‘Anne’ en ‘Domino’ had Jeroen gelukkig links laten liggen. Toen ze ‘Nobelprijs’ voor het eerst hoorde, zei ze nog: ‘he, Jeroen, dat zeg jij altijd over mijn borsten he!’ Schattig, vond ze dat. Maar eenmaal ze ook de nieuwere nummers beluisterde, bleef ze stil. Het duurde even voor ze het besefte. Maar wat kwam het hard aan toen ze ontdekte dat hij ‘Altijd heb ik je lief’ niet ter plekke verzonnen had die zondagmorgen in bed. Ze had hem er zo voor bewonderd. En nu bleek het niet meer dan plagiaat.

Ze had geroepen. Dingen kapotsmijten was haar stijl niet. Maar ze had hem verweten dat ze dat ene ding die ochtend nooit had gedaan als ze geweten had dat dat zijn tekst niet was. Ze voelde zich gebruikt, zei ze.

Bologna
Het zag er niet goed uit voor Jeroen. Hij moest alles uit de kast halen om dit weer goed te maken. ‘Ik kan niet zonder jou bestaan’ had hij voor haar gezongen, en dat was ook zo. Met wie moest hij anders naar de kerstmarkt gaan? En naar de cinema? En wie zou er nog ‘you make me feel special’ op Facebook posten als zij er niet meer was? Zo’n vrouw vond hij nooit meer. Dus hij haalde alles uit de kast.

Een weekendje Bologna, dat leek hem wel iets. Oude Italiaanse stadjes bezoeken, spaghetti eten en stevig ontbijten, misschien zelfs met een glaasje bubbels? Ze konden een kaarsje gaan branden voor de kleine Luka in de basiliek van San Luca. Stephanie was enorm verliefd op haar metekind, dus dat zou ze vast geweldig vinden.

#ss
Hij kocht tickets, boekte het meest romantische hotel dat hij vond, en verstopte zich naakt in haar slaapkamer. En nu maar wachten tot ze thuiskwam van haar werk en het pad van rozenblaadjes volgde. Om het helemaal af te maken had hij ook nog een hashtag voor haar gemaakt. Stephanie Staelens, #ss dus. Heel creatief vond hij dat. Daarvoor moest ze toch door de knieën gaan!

En jawel, zijn plan werkte. Ze was helaas twee uur later thuis dan verwacht, en bleek allergisch voor rozen, maar zijn bibberende naakte lichaam bracht haar moederhart naar boven. ‘Deze man heeft mij nodig’, dacht ze. En het kon haar al lang niet meer schelen dat hij niets over Duitsland wist en dat die hashtag ronduit belachelijk was. Hij had tickets voor Bologna, en daar wilde zij nu heel toevallig wel eens een Aperol Spritz gaan drinken. Ze kuste hem hartstochtelijk en haalde de stofzuiger boven. Weg met die rozenbrol.

5 onverwachte ontdekkingen over Berlijn

Je had het misschien al gezien aan de geweldige toeristenfoto hieronder: ik bouwde een nestje in Berlijn.
Deze interessante ontdekkingen kon ik niet langer voor mezelf houden:

1. Afval sorteren is voor pussies

Niemand sorteert hier afval. Ik had het tegenovergestelde verwacht. De rest van Duitsland is voorbeeldig, maar hier mag je al blij zijn als je een glasbak en een verdwaalde papiercontainer vindt. Okee, zowat alle glazen en plastieken flessen zijn Pfand, maar er belandt toch nog belachelijk veel in het restafval. Dat was wennen.

2. Fietslichtjes zijn overrated

In de negenduusd voel ik mij al een total badass als ik een keer mijn fietslichtjes niet bij heb. Maar hier is dat de normaalste zaak van de wereld. Dat is gek, want de straten zijn hier ook veel minder verlicht dan in België. Een levensgevaarlijke situatie dus. Maar geen angst, mama, ik gebruik altijd flink mijn lichtjes! Vorige week gaf een onbekende vrouw me daarover zelfs een compliment! ‘Die meisten Fahrradfahrer sind durchaus nicht gut sichtbar, aber du hast ein sehr gutes Licht!’

3. Alles is bio

Dacht je dat er in België al veel bio te vinden was? Denk opnieuw! Hier is alles bio. Zelfs bij Aldi. Biowinkels zijn hier ketens, als ware supermarkten. Bionade hebben ze hier overal. Zelfs Bionade-cola! gewone Cola-light is hier dan weer veel moeilijker te krijgen.

4. Muziek downloaden is hier écht illegaal

Berlijn bulkt van de start-ups. Mooi, creativiteit en al! Alleen jammer dat er ook bedrijven zijn die zich specialiseren in boetes rondsturen naar mensen die films of muziek downloaden. Plots krijg je dan een brief dat je 900 euro moet betalen omdat je een welbepaalde film van het internet plukte. Er valt niet te sollen met die Duitsers! 

5. Engels brengt je overal

Ik wist dat Berlijn internationaal was, maar toch verrassen de nationaliteiten me. Dit is de stad met de meeste Turken buiten Turkije. Een beetje zoals Gent met West-Vlamingen dus.

Een van die zomers uit de jaren ’90

Berliners komen van all over the place waardoor Engels al snel voertaal wordt. Maar het is minstens even leuk om Duits te spreken met Spanjaarden met een accent waarop Jean-Marie jaloers zou zijn. Handig dus dat mijn Duits studiejaren beter is dan dat van de gemiddelde Belgische schoolverlater – bedankt aan alle zomers uit de jaren ’90 daarvoor! Anders had mijn Duitse huisgenoot me aardig in de problemen gebracht. Ik vroeg hem gisteren hoe je ‘tzelfde’ zegt als iemand je een goeie dag wenst. Hij adviseerde ‘Fick dich auch!’ 

Drie keer raden waar ik tegenwoordig woon

(ja, ik bezit maar één pull)

Pukkelpoptenten: wegwerpmateriaal?

Ik schreef een reactie op een opiniestuk in De Morgen. In de krant werd dat heel hard ingekort, maar hier lees je de volledige tekst.

Dag Bart

Interessant opiniestuk schreef je daar. Die Pukkelpoptentjes zijn inderdaad een mooi voorbeeld van deze wegwerptijden. Maar ze hebben ook nuance nodig. Ik was zondag een van de laatste festivalgangers die de camping verliet. Een ooggetuige dus. En ik kan wel zeggen: die cijfers zijn zwaar overschat. Ik leg het je uit met deze insider-informatie:

Klein percentage van héél groot totaal
Ja, dat lijken veel tenten op een foto*. Maar weet je hoeveel tenten daar de dag ervoor nog stonden? Veel niet-festivalgangers weten niet hoe dicht die tenten op elkaar staan.

Kom je op woensdag enthousiast toe met je partytent, je Aïkinoedels en je paletje Carapils? Dan staat een dozijn medewerkers klaar met een lang touw. Dat gaat héél langzaam achteruit. Alleen daarvóór mag jouw tent komen. Proppen is belangrijk, want zo geraken er veel meer tenten op de wei. Met een beetje geluk heb je voor je tent een meter om te zitten, maar om er te geraken moet je wel balanceren over stormtouwen, zeilen en uitstekende piketten. En dat wordt natuurlijk moeilijk na al die Carapils.

Pukkelpop gaat internationaler
Dit was mijn zesde keer Pukkelpop. En ik moet zeggen: nog nooit hoorde ik daar zo veel andere talen. Fransen, Engelsen, Italianen … veel van hen misliepen een Tomorrowlandticket en besloten dan maar voor Pukkelpop te gaan. (goeie keuze, jongens!)

Maar er waren ook veel Australiërs, Nieuw-Zeelanders en Amerikanen. Zij reizen vaak door Europa van jeugdherberg naar jeugdherberg. En plots hebben ze een tent nodig. Dus trekken ze naar Decathlon en kopen er het goedkoopste materiaal. En dat kan niet mee op het vliegtuig natuurlijk …

Onze kampeerburen waren zo’n groep Australiërs. Ze plooiden hun materiaal allemaal netjes op, en verzamelden het op een hoop. Zo konden wij kiezen wat we wilden meenemen. Lief, toch?

Kapot is kapot
En er zijn natuurlijk ook nog de kapotte tenten. Gebroken stokken, gescheurde zeilen … Een festivalcamping is niet altijd even gezond voor je tent. Zatte mensen vallen om, er waait al eens een onderdeel weg en over de pyromanen zwijg ik dan nog. Zou jij je tent meenemen naar huis als je hem nooit meer kon opzetten?

Tien procent is … ook te veel
Tien procent lijkt me dus al een veel correcter cijfer. Ja, dat is óók te veel. Want wat moet Pukkelpop nu met al die perfect functionerende tenten? Verkopen op internet? Uitdelen aan daklozen? Of volgend jaar verhuren aan buitenlandse kampeerders?

Hanne, festivalganger die haar tent én een extra matje mee naar huis nam

*En op het journaal nog méér, maar op die beelden is een groot deel van de kampeerders dan ook nog niet vertrokken.

overheard in de klerenwinkel

verkoopster 1: Ga je mee iets gaan drinken na het werk? We gaan met alle collega’s.

verkoopster 2: mmmm. ik kan niet. ik heb geen geld.

verkoopster 1: allee, zo jammer, vorige keer kon je ook al niet mee.

verkoopster 2: ja, maar kunnen we niet gewoon eens afspreken als het loon net is gestort. dan kan ik wel mee.

of kunnen we niet naar McDonalds gaan?